VERDRIET HAD ZE ELKE DAG
MAAR HUILEN KON ZE ALLEEN
WANNEER ZE VROEGER ZAG

 

“Waar andere kinderen leerden hoe ze moesten fietsen, leerde mijn vader me hoe ik moest kijken. Hij was altijd degene die kleine, gekke dingen zag die voor andere mensen onzichtbaar bleven. Doordat ik niet steeds het gevoel wilde hebben dat ik iets fantastisch had gemist als ik niet zag wat hij wel zag, leerde ik diezelfde soort waarnemingen op te doen in de wereld om me heen.

Vandaag de dag kijk ik nog steeds, maar met een heel andere blik. Sinds mijn vader er niet meer is, kan ik ineens heimwee krijgen naar plaatsen die ik heb bezocht of momenten die ik zoal heb meegemaakt. Ik probeer af en toe krampachtig vast te houden aan beelden die ik heb opgeslagen in mijn geheugen, maar hoe vaker ik eraan terugdenk hoe eerder de beelden vervagen.

Want vroeger is niet meer nu.”

Hierboven staat het voorwoord van mijn boek: “Verdriet had ze elke dag, maar huilen kon ze alleen wanneer ze vroeger zag.” Het is een bundel geworden van vulpotloodtekeningen die ik heb gemaakt naar aanleiding van gevoelens van heimwee en verdriet.

Hieronder een aantal beelden uit het boek.